Fukuoka-Busan & Jeju Island

Hallo allemaal,

In het laatste verslag verlieten wij Japan, maar de reisdag was iets gecompliceerder. Nadat wij om 8.15 vertrokken uit het hotel, pakten wij de Shinkansen (hogesnelheidstrein) richting Hakata. Daar kregen wij tickets voor, terwijl wij aanwezen en zeiden dat wij naar Fukuoka moeten (want daar vandaan vertrok de boot naar Zuid-Korea). Nu bleek Fukuoka de omgeving te zijn en Hakata de plaats. Hierdoor hadden wij tickets gekregen naar Hakata, waar wij de stadsbus richting de International Port pakten. Toen wij vertrokken was het allemaal prima geregeld, alle verbindingen zaten mee en we hadden al een enorme afstand vanaf Kyoto afgelegd. Iedereen schrok tijdens de boottocht wel even, en de spanning was vrijwel direct merkbaar. JW en ik knepen hem nog iets meer, nadat alles werd omgeroepen in alle talen behalve Engels. We verstonden er dus niets van, terwijl de spanning heerste. De boot maakte namelijk een behoorlijke klap terwijl er geen andere boot of obstakel aanwezig leek te zijn. Uiteindelijk bleek er iets in de schroef van de boot terecht te zijn gekomen terwijl de boot op volle kracht voer, waardoor hij ineens moest stoppen. Na een half uur dobberen en een bemanning die druk bezig was om de vertraging te verminderen en de schroef te schonen, konden wij voortzetten en verliep de tocht goed. De gedachte dat enkele maanden geleden op ongeveer deze route een heleboel mensen omkwamen door een ongeluk met een boot, zorgde misschien nog voor de grootste paniek. Gelukkig zijn we ongedeerd en vervolgden wij onze reis.

Uiteindelijk waren wij pas om 19.00 uur in ons hotel in Busan, terwijl wij om 8.15 zijn vertrokken. Ik had het toen ook wel aardig gehad, want de eerste ervaringen van Zuid-Korea waren niet heel aangenaam. In tegenstelling tot Japan, leek alles een grote chaos te zijn. Het verkeer, het openbaar vervoer, de mensen die geen letter Engels spreken, de lucht die af en toe hangt rondom putten en dergelijke in de stad. Het was allemaal niet erg aangenaam. Uiteindelijk kwamen wij in een restaurantje waar wij gelukkig een goed stuk vlees hebben gegeten, waarna wij al snel weer richting het hotel gingen. De volgende dag zouden we even gas terug nemen en gaan relaxen.

Donderdag 24
Nadat wij prima hadden geslapen na de reisdag, hadden we afgesproken om even helemaal niets te gaan doen. Niet uit de reisgids, maar van Google, hadden we de tip om naar het Gwangalli strand (foto) te gaan. Het was geen dure rit, maar het waren al snel 18 haltes met de metro waarbij wij ook moesten overstappen, dus we vonden het eigenlijk wel prima om daar een tijdje te blijven. Gewapend met een zonnebril, cap, boek, zonnebrand en handdoek kwamen wij daar aan. Met een lichaamskleur die zo fel wit is, dat het pijn zou kunnen doen aan je ogen, deden wij dan toch een poging om in een zwembroek rond te lopen. Gelukkig houden de Aziaten zelf van een lichte huid, dus dat wij bleekscheten waren viel nauwelijks op. Het was vooral liggen, zwemmen, hapje en drankje, lezen, zwemmen, etc. Gelukkig had ik op internet gelezen dat de grote brug die in het zicht van het strand ligt, in het donker een volledige lichtshow krijgt. Dus we besloten te blijven en genoten van een avondmaal in een Japans restaurant aan de boulevard. Na een heerlijke dag waren wij weer wat ontspannen, maar wilden wij ook weer plannen maken om verder te gaan. Het meest zuidelijke punt van Zuid-Korea is namelijk op een eiland, en dat eiland heet Jeju. Daar wilden wij graag naartoe, want een aantal plekken staan geregistreerd op de werelderfgoederenlijst. Toen wij 's avonds in het hotel aankwamen, boekten wij een guesthouse en een vlucht om de volgende ochtend te vertrekken.

Vrijdag 25
Nadat wij vroeg zijn opgestaan, en onszelf te hebben gevuld met een klein hapje van het niet al te smaakvolle ontbijt, bracht de metro ons bij de airport. We vlogen in een uur naar Jeju, waar wij vlak na middaguur reeds arriveerden. Eigenlijk mochten wij pas om 16.00 uur in de kamer van ons guesthouse, maar de eigenaar liet het tóch toe om de kamer te betreden. We merkten dat het eiland een stuk groter was dan wij eigenlijk dachten, en dat wij niet midden in de stad zaten, dus we plakten er nog een dagje aan het strand aan vast.. dat lag namelijk letterlijk voor de deur. Verder was er weinig vermaak en het strand was erg rustig, dus heel veel meer zat er ook niet in. Tot mijn persoonlijke vermaak kwam er een pick-up aan met zo'n tien locals van Jeju die flessen vulden met water en op het harde zand (het was inmiddels eb geworden) gingen voetballen op blote voeten. JW en ik hadden inmiddels een biertje gepakt en waren op het terras gaan zitten, maar dit knaagde aan mij. Ik kleedde mij om en begaf mij richting het groepje. Na wat handgebaren (opnieuw sprak niemand Engels) was het geregeld dat ik mee kon doen. Het was aan het begin wel wat lastig uit elkaar houden wie precies mijn teamgenoten waren (cc Koen W. haha), maar na een tijdje was ik eraan gewend en ging het mij best goed af. Uiteindelijk waren zij geïnteresseerd en wist ik duidelijk te maken dat ik uit Nederland kom. Niet voor de laatste keer, kreeg ik meteen de respons "Guus Hiddink" (maar dan herkende ik dat pas nadat zij het drie keer hadden uitgesproken met hun klanken). Wel leuk dat Hiddink als trainer van Zuid-Korea, ons landje hier op de kaart heeft gezet.

Na het voetballen en de zonsondergang, gingen JW en ik ons opfrissen en met de taxi richting een Mexicaans restaurant dat in de Lonely Planet reisgids stond. Eenmaal aangekomen merkten wij dat de taxichauffeur rondjes reed om de gebouwen en het niet kon vinden, terwijl wij druk naar een bord met de naam van het restaurant zochten. De taxichauffeur sprak echt helemaal geen taal en daarmee viel niet te overleggen, maar opeens kregen wij een telefoon in handen gedrukt waar iemand aan de telefoonlijn hing. Iemand sprak vloeiend Engels, en was waarschijnlijk een soort tussenpersoon of tolk binnen dit bedrijf, want hij schakelde tussen ons en de taxichauffeur zodat de chauffeur ons op de juiste plaats kon afzetten. Toen wij vertelde wat wij zochten, bleek de Engelssprekende man achter een computer te zitten en te hebben gelezen dat het restaurant heropend en vernieuwd was. Hij had het nieuwe adres en dat zat een stuk verder, al met al verloren we een hoop tijd maar zijn wij op schitterende wijze naar de bestemming gebracht. Wij hoorden in het restaurant dat het nieuwe pand slechts twee weken geopend was, en het zag er ook erg mooi/nieuw uit. Gelukkig was het Mexicaanse eten ook super!

Zaterdag 26
Niet al te vroeg werden wij wakker met de gedachte om een vervoersmiddel te huren dat ons de mogelijkheid gaf om het eiland te verkennen. Ik wilden even mijn backpack goed uitpakken en relaxen, terwijl JW al bezig was voor de huur van de auto. De prijs lag hoog, en allemaal andere onaantrekkelijke voorwaarden, maar we kwamen eruit. Totdat een internationaal rijbewijs nodig bleek te zijn, wat wij beiden niet bezitten. Toen dachten wij over te schakelen naar een scooter, die iets gevaarlijker is in het Koreaanse verkeer, maar ook dat lukte niet vanwege het ontbreken van het internationale rijbewijs. JW en ik hebben al wat landen gezien en ook wat vervoersmiddelen gehuurd, maar dit hebben wij nog niet eerder meegemaakt. Ik herinner mij nog dat ik zonder rijbewijs te hoeven laten zien, een scooter kon huren in Vietnam die 'iets' harder reed dan zou mogen. En vorig jaar huurden wij in Costa Rica een auto zonder enige problemen. Afijn, wij geen rijbewijs = wij geen vervoersmiddel. Toen was de keuze tussen een georganiseerde tour, een persoonlijke taxi of gewoon drie dagen aan het strand. Maar wij zijn juist naar dit eiland gegaan om wat nieuws te zien en beleven. Op het strand liggen had in Busan ook gekund, en daarvoor hadden we geen vliegtickets e.d. hoeven boeken. De taxi vonden wij te duur, maar misschien was het OV een mogelijkheid. We moesten ook al lunchen dus we gingen richting de airport, al liftend want er was toevallig een buschauffeur die ons mee wilde nemen met zijn lege bus. Na veel tijd te zijn verloren nemen wij maar de taxi naar Hallasan National Park, om tóch wat van de dag te maken. Dit nationale park staat op de UNESCO-lijst, dus we waren benieuwd.

Eenmaal aangekomen viel de taxiprijs mee, 15.000 WON is zo'n 11 euro. En dat voor zo'n 20 a 30 minuten. We gingen de berg op, maar hadden ons er niet enorm in verdiept. In Costa Rica (vorige zomer) liepen en klommen wij ook erg veel, maar werden dan steeds weer verrast met de mooiste vogelsoorten, apen, luiaards of af en toe een mooie waterval. Deze rit naar boven was echter geen bijzondere. Uiteraard, we liepen middenin de mooie bebossing op een mooi pad, maar de route was behoorlijk stijl en het uitzicht na 10 meter lopen, was niet heel anders dan na 2 kilometer lopen. Ook was het pad niet erg druk bezocht, omdat je tot 14.00 uur het park mocht betreden en wij pas om 13.30 gingen. De meeste bezoekers zullen 's morgens vroeg zijn gegaan. Dit zorgde ervoor dat wij het nog niet tot de helft van de 7 kilometer hebben volgehouden. Het was wel prima zo. Eenmaal beneden was er geen taxichauffeur die voor een betaalbare prijs zou rijden. De enige taxichauffeur die bereid was ons te brengen in de stad, zei dat hij dan ook weer terug moest naar het park en dat wij dat moesten betalen in de totaalprijs. Dat zou het ineens 25.000 maken. Uit principe wilden wij dit niet, dus we besloten in een kwartier te gaan lopen richting de hoofdweg, waar een busroute loopt. We hoopten de juiste bus te ontdekken en te kunnen laten stoppen om op die manier in de stad te komen. Na een tijdje gewandeld te hebben, hielden we een taxi aan waar al twee Canadese meiden inzaten en vanaf hetzelfde park kwamen. Zij waren meer thuis in het OV van Korea en liet de taxi hen bij een bushalte brengen. Wij gingen met hen mee en namen dezelfde bus richting de stad, en zo ontdekten wij hoe je voor 2 euro een grote afstand met de bus kan afleggen. En we waren een stuk goedkoper uit dan de 25.000 van de eerste optie (taxi). Al met al was het weer een leuke ervaring die wij de volgende dag opnieuw zouden gaan toepassen!

Zondag 27
Een nieuwe dag met een mooie planning. Met de taxi vertrokken wij vanaf ons hotel richting het stadscentrum en de nabij gelegen Bus Terminal. Dit duurde slechts 5 a 10 minuten, maar ons guesthouse is te ver om te lopen en een bus gaat er niet rondom ons gedeelte. Aangezien het bakkertje in de stad goed beviel, startten wij daar met een goed ontbijt voordat wij de bus pakten richting het oostpuntje van eiland Jeju. Helaas gaat daar slechts één busroute langs, die ook nog overal stopt onderweg en er totaal vijf kwartier over doet. Eenmaal aangekomen was ons doel het veerpontje (15 min.) te nemen richting een klein nabij gelegen eilandje. Daar hadden we met kunst- en vliegwerk in de gaten dat we twee bonnetjes moesten schrijven met naam, leeftijd en telefoonnummer, voordat je een kaartje kon kopen. Gelukkig kregen wij ons kaartje en konden wij op het nippertje met de veerpont mee. Alles zat dus mee tot zover.

Het eiland heeft een langs de kust lopende route van totaal 16 kilometer, een afstand die prima te fietsen is. Daarom wilden wij fietsen huren, maar gezien de prijzen van verhuurders is dit een duidelijk toeristenoord. Uiteindelijk gingen we akkoord voor omgerekend zo'n €7,- p.p. voor de huur van drie uur.

De asfaltwegen fietsten lekker weg, maar eigenlijk was er weinig speciaals te bezoeken. Wel waren het constante uitzicht, het zachte briesje en de beweging erg lekker voor de afwisseling. Zoals jullie misschien weten, sta ik niet bekend om mijn enorme uitdagingen op het gebied van vreemd eten. Deze dag werd dit naar een nieuw level getild, want na een tentje met döner kebab was er niets anders dan restaurants met een aquarium voor de deur. Met afwisselende inhoud van inktvis tot de meest bizarre zeedieren. Ik weet niet of ik de spanning heb opgebouwd met dit verhaal, maar de anti-climax is dat ik dit echt niet wilde eten, terwijl JW er wel een uitdaging in zag. Hij dacht voor 5.000 WON het eten te krijgen, en hij vond het oprecht lekker en bijzonder. Dit bleek alleen even verkeerd te zijn verstaan en.... even 50.000 (!) te kosten. Klein foutje overkomt velen, of we zijn keihard afgelegd. Gelukkig hebben we bespaard op die goedkope busrit... haha. Omgerekend is dit trouwens zo'n 35 euro, wat we hier met twee personen nog niet eens betaald hebben voor een diner! Het is dus allemaal relatief en doet uiteindelijk geen enorme pijn in de portemonnee.

Na deze lunch, terwijl ik nog steeds niet had gegeten, stapten we op de fiets om de tweede helft van de route af te leggen. Er kwamen nog wat mooie uitzichten van de berg, maar ook hier stonden wij als een boer met kiespijn vanwege de gedachte dat we enorm waren afgelegd voor het eten. Toen het ook nog eens echt begon te regenen, voor het eerst deze reis, besloten we dat het tijd was om de fietsen eerder dan gepland terug te brengen en een veerpont eerder te nemen. Helaas raakten we de winst weer kwijt toen de bus net was vertrokken en wij weer een ruim half uur moesten wachten. Al met al zat ik in de stad om 17.00 uur te lunchen. Gelukkig even wat ingehaald. Verder hebben wij de spullen gereedgemaakt om de volgende dag te vertrekken richting het vaste land van Zuid-Korea.

Japan vs Korea
Inmiddels is het weer bedtijd op zondagavond. De spullen zijn gepakt en we vliegen morgenochtend terug naar Busan, om direct verder te reizen naar een nieuwe omgeving. Na een aantal dagen in zowel Japan en Zuid-Korea te zijn geweest, merk je al de nodige verschillen. Japanners willen graag alles voor je doen, zover zij kunnen. Vaak ogen zij verlegen, zijn niet bijzonder commercieel t.a.v. toeristen, zijn zeer leergierig en het zijn wel erg verzorgde mensen wat je terugziet in de steden en natuur. In Korea zijn de mensen wat minder sociaal, als zij je niet verstaan of zij schamen zich voor het niet kunnen verstaan, kun je maar beter doorlopen, want je hebt er dan niet veel aan. Ook taxichauffeurs hebben ons af en toe goed gebracht, maar ook vaak zijn wij lang bezig om iets duidelijk te maken.. het gaat wat minder soepel dan in Japan. Wat ik persoonlijk nog steeds opvallend vind, is dat wij beiden niet heel enthousiast zijn over het eten. Misschien te hoog ingezet, maar tot nu toe hebben wij vooral lekker gegeten in de niet-Aziatische keuken. In Korea heb ik echt (te) veel visrestaurants gezien met eten waar ik niet voor warmloop. En meer een beetje Azië-eigen, dat gegorgel en gespuug in het openbaar klinkt nog steeds niet lekker in m'n oren. Wie weet komt mijn tussenoordeel, doordat ik alleen nog kustplaatsen/eilanden in Korea heb gezien. De komende dagen gaan wij weer verkennen en komen wij erachter of ons huidige beeld verandert of bevestigd wordt.

Bedankt weer voor het lezen en tot snel!

Jordy