Ubud

In het vorige verslag van Yogyakarta maakten wij per korte vlucht de oversteek van Java naar Bali. De chauffeur wacht ons op en na anderhalf uur zij wij in Ubud. Het ziet er schitterend uit. Enorm ruime kamer, een balkon en een grote mooie badkamer. En de tuin is een en al groen. Even snel een hapje eten in de Oase hier. Het is meteen een schot in de roos. We eten de lekkerste nasi goreng met saté tot zover. Lekker is ook de koud geserveerde pindasaus. Zeker voor herhaling vatbaar aan de voet van een rijstveld.

Dan terug naar het hotel. Verslagje aftypen en plaatsen. Dan tijd om te gaan slapen. Het is al voorbij middernacht.

Zaterdag 3 augustus

Gisteren ging snel voorbij met de afgelegde afstanden. Het werd uiteindelijk later dan gepland. Zo werd het 's-morgens ook iets later aan het ontbijt. Het werd een warme toast met banaan en bruine suiker. Bovenop wat kokos. Het was echt heerlijk. Een goede start van de dag. Dan brengen wij wat kleding naar de receptie om te laten wassen.

Klaar om te gaan. We lopen de straat in waar wij gisteren alleen in het donker hebben gelopen. De goedkope particulieren app voor taxi's (Grab) is hier niet gewaardeerd. Er staan borden langs de wegen "support the local community" en met logo's dat de apps als Grab, GOJEK en BlueBird verboden zijn. Het zal zijn omdat Bali veel toeristischer is dan Java. Ze weten hier echt dat toeristen komen en wat zij uitgeven. Door die apps te blokkeren, dwingen ze je om de ouderwetse taxi te pakken, te onderhandelen en altijd veel duurder uit te zijn.

Wij hadden het plan niet in Ubud te blijven, maar richting Gianyar te gaan. Dit licht iets ten zuiden van Ubud, een kilometer of twaalf. Ze begonnen met 500.000 rp helaas. We kwamen uiteindelijk op 200.000 rp (zo'n 13 euro) uit, voor een retour. Onze bestemming was niet zo zeer deze plaats, maar een specifieke bestemming. Hier is een oude fabriek van Buddha to Buddha te vinden (een sieraden merk van ringen, armbanden, kettingen en meer). Jan is bijna jarig dus we gaan op pad en uiteindelijk slagen we goed.

Vandaag is echter een soort feestdag met veel ceremonies. De juiste mensen zijn niet aanwezig voor maatwerk. Na wat gesprekken wordt ons aangeboden om het maandag op maat te maken en in diezelfde avond bij ons hotel af te leveren. Klinkt als een goede deal, want we checken dinsdagochtend uit om weer naar een nieuwe bestemming te gaan. We gaan akkoord en betalen nog niet. Dan doen we contant bij de overdracht. Nu weer met de wachtende taxichauffeur terug naar Ubud.

We gooien de spullen af in het hotel. Het is lunchtijd dus we pakken snel het restaurant om de hoek van gisterenavond. Even een kipburger voor de afwisseling. Dan snel door. De afstand is niet het probleem, maar de wegen lopen omhoog en omlaag. Uiteindelijk zijn wij ongeveer 50-60 minuten onderweg, voordat wij arriveren bij het Sacred Monkey Forest Sanctuary, zeg maar gewoon: het apenbos.

Het is een schitterend stuk natuur met enorme bomen en uiteraard overal apen. Honderden brutale beesten lopen over de stenen, de bruggen en hangen aan takken. Het is wel mooi gezicht, maar het is ook wel heeeel toeristisch. Geen Aziaten te vinden, alleen maar vakantiegangers. Er schijnen zo'n 300 apen te 'wonen' en door alle toeristen die zo dicht mogelijk op de foto willen of zich niet aan de regels houden, moet er wel eens worden ingegrepen. Om de hoek en in hoge panden zitten mensen van het park klaar met katapult. Omdat wij vooraf al hierover hadden gelezen, gingen brillen, sieraden en losse spullen in de tas en deze ging met een codeslotje dicht. Dat bleek een goede keuze toen wij verderop een aap op iemand zijn rug zagen zitten. De bovenkant van de tas probeerde hij open te krijgen, maar kreeg het niet voor elkaar. Na een stukje over de wandelpaden en wat leuke foto's en ervaringen, gingen wij terug. Bijna bij de ingang voelde ik wat aan mijn been, bovenaan mijn kuit. Maar ik had al snel door dat het een kleine hand was. Een meisje van ongeveer 2 jaar pakte mij beet, terwijl de moeder haar aan de andere kant vasthad. Waarschijnlijk dacht ze een aap te voelen, zei de moeder. Nou tot zover de vraagtekens waar ik van afstam...

Wandeling terug naar het centrum van Ubud. Even bijgekomen en meteen lekker gegeten. Toen het laatste deel van de wandeling. We hadden nog wat vrije tijd bij het hotel en dat kwam goed uit ook. Veel gelopen en aardig vermoeid. Klaar voor vandaag.

Zondag 4 augustus

We beginnen met ontbijt in het hotel. Deze keer ga ik voor Granola met yoghurt en fruit. Dan staat de Campuhan Ridge Walk op het programma. We regelen een taxi in de straat van ons hotel en laten ons afzetten. Aan het begin pakken wij een schaduwplek, omdat de zon al lekker schijnt. Dan beginnen we aan een korte klim over een verhard pad. Boven kun je zover je ziet, alleen maar groen zien in 360 graden. Heel veel bebossing met hier en daar een gebouwde lodge van bamboe. Aan beide kanten ligt een diepe kloof en stromend water. Het is tevens een populaire plek voor een workout, dus menig sportieveling begint hier zijn of haar dag. Alles is dus in een open gebied en het blijkt een goede keuze om ons te hebben ingesmeerd. Halverwege bevindt zich de Ubud Swing. Een schommel tussen de hoge bomen om uit te kijken over het schitterende landschap. Eenmaal in het dorpje Bangkian Sidem kijken wij naar winkeltjes waar gemaakte schilderijen en canvas worden verkocht, maar ook kleine souvenirs. Wij maken een stop om wat te drinken en keren om. Wij lopen dezelfde route terug naar de hoofdstraat van Ubud.

Wij vervolgen dezelfde route als gisteren, vanuit de westkant van de plaats, richting het centrum. We vinden een satébar met alle soorten saté. Ook van tonijn steak, die ik probeerde. En hij smaakte erg goed, al zijn zulke plekken vele malen duurder dan de warung. Het zal dus zeker niet onze standaard worden. Na de lunch vervolgen wij richting Ubud Market. De lokale markt die heel vroeg in de ochtend begint. De eerste deals van de dag zijn zeer belangrijk voor deze mensen, dus als je echt uit bent op een goede prijs, moet je heel vroeg opstaan. Bij ons is alles de hoofdprijs, dus we vinden niets. Ter vergelijking vroeg ik om een prijs van een souvenir, die 3x zo hoog was als de prijs die wij op Java in Yogyakarta hebben betaald. Tja, dat is Bali. Na een kleine ronde, laten wij het erbij. Het is ten slotte ook erg druk.

Dan staan de tempels In het centrum op het programma. We beginnen met Ubud Palace & de tempel Puri Saren Agung. Deze liggen naast het drukste kruispunt aan de hoofdstraat en is dus centraal gelegen. Hierdoor is het ook erg toeristisch en druk. Het is er zeker mooi. Het is gebouwd in 1917 na de aardbeving. Een deel wordt nog altijd bewoond door de local royal family, dus niet alles is toegankelijk. Ook zijn hier en daar gedeeltes afgesloten ivm renovatie. Uiteindelijk vertrekken wij met de informatie dat de Balinese dans vanavond wordt uitgevoerd in dit Ubud Palace.

We vervolgen de hoofdstraat en komen bij Pura Taman Saraswati (Saraswati Temple). Deze is open en vrij toegankelijk. Het is niet echt vergane glorie, maar het schittert ook weinig. De bloesems zijn kaal en de lelies zijn ook op. Na de vele kilometers in de benen, de toenemende warmte en vermoeidheid, gaan wij even voor wat koffie en gebak voor ons koekela-momentje. Hierna pakken wij de taxi en gaan huiswaarts. Even een ruim uur niks doen. Navraag bij het hotel wees uit dat wij het beste bij Ubud Palace de Balinese dans kunnen bijwonen, die zal het meest indrukwekkend zijn. Want er zijn vanavond liefst zeven shows in en rondom Ubud. Deze begint om half 8.

Wij vertrekken te voet rond half 7, om een halfuur later in het centrum aan te komen. We kopen kaartjes en na een gesprek biedt hij ook excursies / taxi service aan. We komen tot een voorstel, wisselen nummers uit en denken erover. Dan door en eenmaal bij het paleis, is het al behoorlijk druk. We vinden nog redelijke zitplekken.

De Legong of Mahabrata dans is bijzonder en grootst met veel geluid. Wel veel dezelfde tonen en herhaling, maar het paleis en de verlichting maken het heel mooi. Het zijn vaak subtiele en kleine bewegingen, met de handen, met de vingers, met de ogen. Pakken en kleding met heel veel detail en felle kleuren. Ik zal proberen een video bij te voegen aan dit verhaal. Na een uur was het afgelopen en was dit bijzonder om gezien te hebben. Ik zal dit waarschijnlijk niet direct nog een keer bezoeken.

We verlaten het paleis, we zoeken een warung in de hoofdstraat. Er zat niemand te eten, dus wij waren de enige. Toen wij uiteindelijk gegeten hadden, was er ook niemand (meer). Wellicht door het tijdstip, want het eten was niet slecht. Tijdens het eten krijgen wij een belletje van de kaartverkopen dat hij akkoord is over een prijs om ons morgen te gidsen in de omgeving. Dat was toch weer 20% lager dan een eerder aanbod, dus dat voelde prettig.

We houden een taxi aan voor de warung en vertrekken. Opnieuw een lange dag met veel mooie herinneringen. Bij een klein drankje op het balkon begint het ineens te regenen. Dat hebben wij nog niet eerder meegemaakt deze vakantie, maar dit is op zich niet vreemd. De omgeving is niet voor niets zo ontzettend groen...

Maandag 5 augustus

Een nieuwe en laatste dag in Ubud. We staan bijtijds op, nemen wat tijd voor het ontbijt en de taxi/gids stond om 10.00 uur klaar voor het hotel. Op naar Tegallalang Rice Fields. Ofwel, de rijstvelden in/bij het dorpje Tegallalang. Hier had ik al veel over gelezen en zou een mooie plek zijn om de herkenbare rijstvelden, met verschillende verdiepingen als 'trap' in de landschappen te herkennen.

Wij arriveren om 10.30 uur en zien al de nodige toeristen. Wij gaan richting dezelfde entree en daar zien wij grote heuvels met rijstvelden en schitterende bomen. Tussendoor lopen mensen over de gemaakt paden. Al vrij snel treffen wij ook hier de Bali Swing, de lange schommel met uitzicht op het groen. Om de mensen hier makkelijker naartoe te krijgen, en meer geld te verdienen, werd er zelfs gewerkt aan een stenen pad. Iets dat totaal niet thuis hoort op een dergelijke plek in de natuur.

Na enige mooie uitzichten, keken wij eens goed om ons heen en dichtbij. De rijstplant is helemaal nergens te bekennen. Het zijn ondergelopen stukjes, en wellicht werd het er vroeger voor gebruikt, maar hier valt niets te zien. Dan lopen en klimmen wij sinds een kwartier door dit landschap. We horen hier en daar gegil alsof er iemand schreeuwt vanaf de schommel. Als je denkt dat het niet erger kan, de mannen die fanatiek om de swing staan te roepen, maken deze gillende geluiden zelf. Niet de mensen of klanten die er gebruik van maken. Er heerst een redelijke echo, dus iedereen hoort dit en kijkt om. Wat mij betreft was de motivatie toen ver gezakt. Het pad aanleggen, nep-schreeuwen om mensen enthousiast te maken en uiteindelijk niet eens rijstplantages. Het zicht was best aardig, maar teveel mensen liepen er. Dit is een uitgekauwde toeristische attractie. Al zal je dat nog niet eens zeggen op de foto's en video's die wij toch nog hebben gemaakt. Oja, bijna vergeten. Op drie plekken moet je een donatie doen. Moet, donatie. Ja echt, je mag niet verder over de rijstvelden als je geen bedrag achterlaat. Tot zover vrijwillige donatie.

Het was commercialiteit ten top en deed behoorlijk afbreuk aan mijn ervaring. Zeker als je dit soort landschappen vaker hebt gezien. Iets dat in Azië veel voor komt. Zo zag ik het eerder in Vietnam, in de bergen. Met honderden meters voor onszelf.

Met een dubbel gevoel gaan wij er weg. We stappen met de gids in de taxi en gaan over smalle weggetjes. Onderweg zien wij veel scholen, maar er zijn geen bussen in de lokale omgeving. Dit maakt het lastig om naar school te vervoeren, zo vertelt onze gids. Dit verklaart waarom wij jonge meisjes en jongens op scooters zien. Hij schat sommige zelfs op twaalf jaar oud. En ze doen net zo hard mee met afsnijden en toeteren. We gaan er nog iets langer over door en we horen wat verschillen. Zij hebben zo'n vier weken vakantie in totaal. Twee daarvan zijn net geweest en zo zijn zij vandaag weer naar school. Naar school gaan zij van maandag tot en met zaterdag. Alleen zondagen zijn vrij. Dan ineens staan wij voor de deur van onze tweede bezoek.

De Pura Tirta Empul is de watertempel in de omgeving. Het is één van de belangrijkste tempels van Bali. De Balinezen gaan hier zeker 1 keer per jaar naartoe om te baden. Een sarong is verplicht, maar die kun je ook gratis lenen. Wij hebben er geen, dus wij lenen deze ter plekke. Tijdens een wandeling langs de verschillende hoeken, komen wij bij een mooie vijver met veel en grote koi karpers. Eerder gingen wij voorbij aan de centrale activiteit. Wij kleden ons eerst om en met zwembroek en een andere sarong, gaan wij richting het water. Het water komt uit de heilige Tampak bron, waarvan wordt gezegd dat deze genezende krachten heeft. Nu heb ik al een tijdje de hoop opgegeven dat ik te genezen ben ;-) maar ik waag toch een gok. We volgen het ritueel en passeren stuk voor stuk 13 fonteinen. Met de handen tegen elkaar gedrukt, buig je voorover tot onder de fontein. Het is eigenlijk niet in hoofdzaak voor toeristen, desondanks heb ik het wel ervaren en het was zeker bijzonder!

Toen hadden wij weer twee uitstapjes gemaakt, gingen met gids terug naar het hotel. Zochten een warung om de hoek en gingen vervolgens een namiddag ontspannen aan het zwembad van het hotel. Straks worden de armbanden van Buddha to Buddha bezorgd en gaan wij een hapje eten. Dan is het tijd om in te pakken. Morgenochtend slaan wij het ontbijt in het hotel over, want we verlaten Ubud en gaan met de taxi richting Padangbai. Om daarna de oversteek te maken naar een ander eiland. Wordt vervolgd...

Gr Jordy