Playa Grande - Samara - Montezuma

Vrijdag 9 augustus
Na een lange rit van Montverde richting de oostkust aan de stille oceaan, arriveerden wij in Playa Grande. Na twee weekjes zonder strand, hadden wij een heerlijk hotel met een ligging nabij het strand en op het eigen terrein een zwembad. Doordat het voor Costa Ricaanse begrippen 'winter' is (haha plus 30 graden), zijn alle hotels halfvol en hebben wij dit zwembad vaak als prive-zwembad kunnen gebruiken. Maar na de lange reis was vooral een namiddag aan het strand erg lekker. 's Avonds hadden wij de keuze uit drie restaurant, om aan te geven hoe groot de plaats is, en kozen wij voor het gemak van de pizzeria.

Zaterdag 10 augustus
Aangezien onze plaats wel heel klein en rustig was, besloten wij een dagje naar Tamarindo te gaan. Deze toeristische plaats sluit aan op Playa Grande en ook hier staat de plaats in het teken van surfen. Proppers spreken iedereen aan om een surfles te nemen of hun restaurant/bar te bezoeken. Het is ook duidelijk dat de Amerikanen graag geziene gasten zijn, want ook hier stuitten wij op Marriott hotels, eettentjes van Subway en niet te vergeten: alle prijzen zijn weergegeven in Dollars. Hierdoor waren de prijzen relatief hoog.

Na een middag hier verbleven te zijn, besloten wij hier in de avond uiteten te gaan in deze plaats. Maar we wilden een paar uurtjes relaxen en aan het strand of zwembad liggen en zodoende keerden wij terug naar Playa Grande. Nadat we via de eigenaresse van ons hotel een surfles hadden geregeld voor de volgende ochtend, vertelde zij ons dat de zondondergang hier het mooiste is van het hele schiereiland Nicoya (de provincie). We gingen naar het strand voor een duik en namen de camera plus de flessen cola en malibu mee en genoten al liggend in het zand van de ondergaande zon. Rond 18.30 verlieten wij het strand en zetten wij de reis voort richting Tamarindo voor een etentje.

Zondag 11 augustus
Gelukkig zijn wij al twee weken op reis en weten wij soms niet meer welke dag het is, want voor een zondag gingen wij wel erg vroeg uit de veren. Zo vroeg als het mogelijk was, ontbeten wij en maakten wij ons klaar voor een sportieve ochtend: surfen!

Na de instructies te hebben gekregen betraden wij het water begonnen wij met peddelen om de golven te voelen en te ervaren hoe de eerder uitgelegde instructies konden worden uitgevoerd door werkelijk op de surfplank te gaan staan. Ikzelf had al stiekem de hoop dat ik het snel op zou pakken aangezien mijn zus in het verleden mij heeft leren snowboarden. Dit bleek een zekere meevaller toen mijn tweede poging om een wave te pakken, een succes bleek te zijn. Ik kon al staan en hield redelijk evenwicht. Met een smile zag ik het komende uur tegemoet. En na een behoorlijk aantal tegenslagen, maar toch ook zo'n tien juiste 'rides' ging de tijd snel voorbij en zat de surfles erop. De brandwondjes op buik en borst bleven nog enkele dagen na, maar het was een geweldige ervaring en een heerlijke start van de dag.

Ondanks dat ik het nog nooit had gedaan, heeft JW al eens een les in Nederland gekregen. Helaas waren de golven een beetje pittig en kreeg hij het niet volledig voor elkaar om staand zijn board onder controle te krijgen. Na ongeveer een uur stopte hij, tevens om de camers in het hotel op te halen en om tóch de gezamenlijke activiteit op beeld vast te kunnen leggen. Iets dat anders niet het geval was. Al met al vond ook hij het een leuke ervaring in een land waar surfen de nummer 1 sport lijkt te zijn.

Nadat wij waren opgefrist vertrokken wij rond middaguur uit Playa Grande om een behoorlijke afstand zuidelijker aan dezelfde kust te gaan vermaken voor een paar dagen. In de namiddag arriveerden wij in (Playa) Samara en na de zware ochtend, verdienden wij een aantal uren lui zijn met een boek aan het strand. In de avond sloeg het weer om en kwam het, verrassend, opnieuw met bakken uit de hemel. Omdat wij geen zin hadden om uiteten te gaan én omdat wij een koelkast op de kamer hadden besloten wij een pizza te halen en ons eigen drinken te gebruiken. JW gooide zich door de regenbui en op het overdekte terras smaakten de pizza er zeker niet minder om.

Maandag 12 augustus
De eerste volledige dag in Samara brak aan en in de voorbije twee weken hadden wij nog nergens gesnorkeld, terwijl het onderwaterleven in Costa Rica ook bekend zou staan als spectaculair. Daarom wilden wij graag snorkelen en daarvoor zou deze óf de volgende plaats goed gebruikt kunnen worden. We hoorden dat er weinig te zien zou zijn aan het strand, maar gelukkig bood het zichtbare eilandje perspectief. Hier kun je goed snorkelen en er waren verschillende tours om daar te komen. Wij besloten voor de tour te kiezen om met de kayak erheen te gaan en drankjes en fruit, etc inclusief via de guide. Dit was liefst 35 dollar per persoon, dus wij hoopten dat het waardevol zou worden.

Rond het middaguur vertrokken wij, ingesmeerd en al, met goede moed in een duo-kayak en gingen wij de zee op. Het ging niet heel vlot, maar het kon niet anders. We werden rondom een reeks rotsen geleid aangezien de golven daar omslaan en daar wil je niet onder komen. Redelijk vermoeid kwamen wij aan en werd een verse ananas klaargemaakt, terwijl de leguanen naar ons toekwamen.

Uiteindelijk kwamen wij om te snorkelen en daarom gingen wij met het bijbehorende materiaal het water in. Direct viel ons op dat de zee niet alleen ruw was toen wij erin aan het kayakken waren, maar hij werd alsmaar ruwer en een donkere vlakte nadere Samara. Op afstand zagen wij de regenwolken over onze plaats bewegen en het was een kwestie van tijd voordat het eilandje de pineut zou zijn. Opvallend genoeg gingen de meeste wolken langs ons heen, maar de ruwe zee en sterke golven zorgden ervoor dat wij heel leuk aan het snorkelen waren, maar weinig onderwaterspektakel zagen. Na nog geen uur op het eiland vielen er steeds meer druppels en besloten wij met tourguide vervroegd terug te gaan. Jammer van de kosten, ook weer van geleerd.

Al met al werd de dag goedgemaakt. De namiddag bestond uit relaxen en een goede lunch in een beachclub. Uitzicht op zee, een goede hap, een biertje, goede service en een kaartspelletje... beviel allemaal erg goed! Ook nog begonnen in onze leesboeken vermaakten wij ons zo goed, dat de eerste gasten voor het avondeten al waren aangetreden. Wij besloten ons even op te frissen, om te kleden en terug te keren naar dezelfde tent voor een geslaagde avond. Deze tent maakte het verblijf in Samara toch nog zeer goed.

Dinsdag 13 augustus
Aangezien de plaats niet zo groot is, besloten wij na twee avonden weer zuidwaarts te gaan. We waren toe aan wat rust en wat langer blijven op een bepaalde plaats. Onze planning voor deze reisdag: vertrek 10.00 uur, aankomst Montezuma 14.00 uur.

De route zou 'unpaved' zijn, dus na een paar weken ervaring in dit land te hebben opgedaan, dachten wij te weten wat ons te wachten zou staan. Daarnaast hadden wij gehoord dat wij door enkele rivieren zouden moeten en een 4WD gewenst is. Gelukkig hebben wij een 4WD dus wij dachten wat aan te kunnen. Totdat wij na drie uur steeds diepere wateren tegenkwamen, waarbij wij regelmatig vooraf uitstapten om op slippers te bekijken hoe diep het water op verschillende plekken is. Het ging goed, tot dat ene moment. Na uren rijden kwamen wij bij een heuze rivier met sterk stromend water en een breedte van ruim tien meter. Na enkele meters stond het water al tot aan de knieën dus het middenpunt zou waarschijnlijk nog dieper zijn. We besloten terug te keren, want het navigatiesysteem gaf deze weg (de rivier oversteken) aan als juiste autoroute richting bestemming.

Na wat rondvragen kwamen wij bij een redelijk mooie, nieuwe brug en dachten wij de obstakels in de vorm van rivieren achter ons te kunnen laten. Opnieuw kwamen wij bij een rivier en na een aantal metingen te voet, besloten wij ook deze rivier niet tegemoet te gaan. Persoonlijk had ik het al helemaal gehad met deze wegen, aangezien wij steeds weer moesten omrijden en de weg naar Montezuma bijna buiten bereik leek. Wij waren enkele kilometers terug een t-splitsing tegengekomen en dat was voor JW de laatste mogelijkheid om te proberen de overkant te halen. Ook daar stuitten wij op een rivier, maar deze was minder breed, er stond nauwelijks stroming en last but not least: er waren vele voorgangers voorbijgekomen. Dit was te zien aan de sporen van autobanden in de modder.

Tot onze blijdschap kwam aan de andere kant ook een auto (4WD) aan. De Duitse jongen en zijn vriendin maakten de tegenovergestelde route en moesten dus ook de overkant bereiken. Net als wij, waren zij al bij breedere, diepere rivieren geweest maar durfden ook zij deze niet aan. Waar wij twijfelden, zei de Duitsers het te gaan proberen. In het ergste geval zou hij vastlopen en konden wij hen eventueel helpen. Zn vriendin filmde het hele gebeuren doordat zij te voet naar de overkant was gegaan. Onder behoorlijke spanning reed hij door de rivier en gelukkig ging dit alles goed. Ondanks dit goede nieuws was zijn auto iets hoger, waardoor ik nog altijd met twijfels had. Jw durfde het aan en ook ik zou het gaan filmen. Niet te hard, maar zeker niet te langzaam reed hij door de rivier en met een big smile bereikte hij de overkant. Daar stonden wij dan met zijn vieren vrolijk te zijn bij een rivier. Wel een heel gaaf filmpje en een ervaring rijker. Behalve dat de kentekenplaat bijna was afgebroken, hadden wij geen schade. Het laatste schroefje waaraan de plaat vastzat, lieten wij onderweg er afhalen, zodat wij zonder kentekenplaat de vakantie zouden voortzetten maar deze in ieder geval altijd kunnen tonen in de hoop er met een smoes omderuit te komen. We kunnen hem in ieder geval niet per ongeluk verliezen. De Duitsers kwamen van Montezuma en we waren slechts 20km verwijderd van deze plaats met voornamelijk goede wegen en hier en daar geasfalteerd. Dit gaf de burger moed!

Rond 17.00 uur kwamen wij in het dorpje en wij hadden na het ontbijt niets meer gegeten, vanwege de uitgelopen reisdag. Na eerst een hostel te hebben bekeken, gingen wij even snel eten en op zoek naar een goede verblijfplaats in het kleine dorp. We keken maar wat af, maar waren misschien verwend door eerdere hotels en prijzen. We waren gewoon niet tevreden en hadden al 7 verschillende hotels/hostels bekeken. We wilden wel graag op loopafstand, dus we stapten in de auto om even buiten het dorp te kijken. Jw spotte nog ergens een bord 'hotel' en wilde daar kijken, waar ik de moed voor een leuk hotel al had opgegeven. We besloten te gaan kijken en het was eigenlijk meer een resort, maar ook zeker het vragen van de prijs waard, omdat het lowseason is en bijna alle hotels goed betaalbaar zijn.

Dit hotel leek al met al luxer dan alle Costa Ricaanse hotels die wij gezien hadden. Vanwege het seizoen was de prijs 'slechts' 60 dollar per nacht, ofwel 30 per persoon. Met cash betalen scheelde nog eens 5 dollar en zo klonk 55 dollar per nacht erg goed voor twee personen. Zeker aangezien een armoedig uitziend hostel 21 dollar per persoon vroeg (=42,-). Dit hostel had dan geen eigen badkamer, geen zwembad, geen mooie tuin. Duidelijk dus, we gingen voor comfort en een beetje luxe. Hier konden wij wel tot rust komen en wat dagen verblijven.

Woensdag 14 augustus
Deze dag zouden wij bij daglicht het plaatsje, het strand en de omgeving verkennen. Even helemaal niks doen, daar begonnen wij mee. Slechts dobberen in heet water en laten gaan door de golven. Af en toe uit, boek lezen en uiteindelijk was de moeilijkste keuze welke ijssmaak wij wilden nemen. Heerlijk dus.

's Middags gingen wij nog even actief doen door naar de Montezuma Waterfall te gaan. Jw op lage schoenen en ik op mn Nike-slippers, we hadden er zin in. Maar om er te komen moesten wij de waterval 'beklimmen' en het zou erg 'challenging' zijn. Oeps, misschien toch verkeerd aangekleed. Na enkele watertjes te zijn overgestoken, konden wij de tocht voortzetten via een gecreërd wandelpad. Dit was al behoorlijk klimmen, in plaats van wandelen en dit werd erger en stijler. We zagen de waterval, maar zochten de plaatst waar je in de waterval kon zwemmen en dachten niet goed te gaan. We besloten verder te gaan en dit was ook zeker uitdagend, zoals aangegeven. We kwamen aan bij het goede watertje, maar er was helemaal niemand en wij hadden niet het gevoel goed te zitten en keerden na een lange klim omhoog, toch weer terug. JW begon ineens kuren te krijgen, en kreeg het erg warm en leek niet fit te zijn. Nog een pittige route terug stond ons te wachten.

Uiteindelijk hadden wij dus toch wat actiefs gedaan, maar viel de waterval erg tegen. In de avond overviel de koorts bij JW en sloeg hij duidelijk rood aan. Hopelijk zou een goede nachtrust wonderen doen.

Donderdag 15
De volgende dag was verre van beter en wij verbleven de hele dag op de kamer of af en toe, als jw op kracht was, rondom het zwembad. Ook om te eten probeerden wij ons op te laden, maar dit ging steeds moeizamer. Toch gingen wij uiteten met uitkijk op zee, terwijl ik in de verte (1 kilometer vanaf de kust) een walvis dacht te spotten. Enorme ' bommetjes' in het water en vervolgens een lading water dat de lucht in vloog en zeker meer dan tien keer achter elkaar. Na een aantal keren konden wij duidelijk zien dat het een walvis was. Voldaan gingen wij richting het hotel voor wat rust.

Aan het einde van de middag gaf de thermometer een hoogte van 39,6 aan. Dit was duidelijke foute boel. Na een paracetamol, veel water en veel rust hielden wij het voor gezien.

Vrijdag 16 augustus
Ook de volgende ochtend was er weinig verbetering en JW had niet heel goed geslapen van de koorts. Af en toe dacht hij het onder controle te hebben, maar achteraf bleek dit door de paracetamol te komen. Deze dag vloog voorbij door op bed te liggen, af en toe te douchen en te blijven eten. Na heel even gezwommen te hebben keerden wij weer richting de hotelkamer en het leek er niet beter op te gaan. Hopelijk een off-day en de hoop op morgen.

Zaterdag 17 augustus
Met een goed gevoel startte JW, want de koorts was nog niet volledig verdwenen, maar hij had in ieder geval goed geslapen en gerust. Daarentegen bleef de ziekenboeg actief, omdat ik met buikpijn in bed bleef na waarschijnlijk een verkeerd avondmaal. Gelukkig was ik na een paar uur weer hersteld.

Ondanks de goede start besloten wij om het rustig te houden, omdat de koorts/griep simpelweg niet direct verdwenen kon zijn en zijn krachten het beste konden worden gespaard. Een beetje zwemmen bij het hotel, en vooral af en toe even liggen en rust houden. In de namiddag steeg zijn temperatuur naar een hoogte van 39,9 hierbij was duidelijk dat hij het bijzonder warm had, begon te zweten en vooral in het gezicht er rood uitzag. Het waren al drie volle dagen en een avond met koorts en daarom besloten wij de dokter in te schakelen. Het was rond 17.00 uur en de praktijken waren niet meer open. Hierdoor lieten wij een tweetal artsen naar onze bestemming komen en dit maakte de sfeer er niet echt beter op.

Nadat het tweetal met enige vertraging arriveerde, werden er enkele testjes uitgevoerd en metingen gedaan. Hieruit bleken alle waarden goed te zijn en als er geen koorts was geconstateerd, leek er niets aan de hand. Malaria kon het in ieder geval niet zijn, wat al zorgde voor enige geruststelling. 'Dengue' (of hoe je dat schrijft) zou het wel kunnen zijn, maar daarvoor was geen directe aanwijzing. Rust, water drinken en tijd zijn daarvoor de oplossing. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, mits er geen symptomen bijkomen. Na een uur was de paracetamol weer van dienst, trok zijn temperatuur en kleur weer bij, en zijn wij alsnog uiteten gegaan. We weten nu hoe wij ermee om moeten gaan.

Zondag 18 augustus
Wakker geworden na een heftige dag met een dokter aan het bed, waren de omstandigheden iets beter. Toch bleek ook hier de temperatuur te schommelen en was rust een belangrijke factor. Na een ontbijt en een laatste duik verlieten wij de plaats Montezuma en ons fijne, hulpzame hotel. Het kreeg een beetje een gevoel van een ziektekamer dus het was goed om (voorzichtig) stappen te zetten.

Na een uur met de auto, terwijl JW gewoon kon en wilde rijden, arriveerden wij in Parquera. Hier gingen wij met de auto op de boot om in 1'5 uur de Golf van Nicoya over te steken. De plaats waar wij aankwamen heet Puntarenas en van daaruit was het slechts een uur naar de omgeving van Parque Nacional Carara. Hier zijn weinig echte steden, maar er is een goed hotel met zwembad genaamd hotel Carara. Hier zijn wij aangekomen en zullen wij rustig verblijven de komende dagen. Over drie dagen gaan wij richting San José wat na de afgelopen dagen (gelukkig) maar één uur rijden is.

We kunnen zeggen dat dit reisverslag behoorlijke ups en downs kent, maar het blijft vakantie en we proberen ervan te genieten. Als de koorts aanhoudt, weten wij dat een Nederlandse dokter over een paar dagen kan worden bereikt. Wij gaan nog wat maken van de laatste dagen, maar dit was vooral een grote update van de afgelopen tien dagen.

Tot de volgende keer!