Grenzen verleggen in Huacachina

Grenzen verleggen in Huacachina

Bij het verlaten van de Amazone stond een aardige reisdag op het programma.

Dinsdag 4 juli

Ontbijten, uitchecken, boot naar het vaste land van Puerto Maldonado, taxi naar de airport, vlucht naar Lima, taxi naar het busstation, bus naar Ica, taxi naar Huacachina…. Haha, dat was een flinke rit! Toch sloot het allemaal heel goed op elkaar aan. Bovendien zijn de bussen erg goedkoop, voor 4,5 uur met de bus betaalden wij voor de luxe variant slechts 9 euro per persoon.

Bij aankomst in Huacachina had ik grote verwachtingen, want deze bestemming is een groene oase middenin een woestijn. Maar het was al donker en we waren gefocust op ons hotel. Zodoende zagen wij de enorme bergen rondom de oase niet. We arriveerden in een leuk hostel. Erg levendig. We aten een curry in de mooie tuin van het hotel.

Woensdag 5 juli

Het woestijn landschap betekent dat er enorme zandduinen zijn. Dit zorgt ervoor dat er veel activiteiten gedaan kunnen worden, zoals: buggy tour, sandboarden en paragliden. Wij boekten voor de namiddag bij zonsondergang een combinatie buggy tour met sandboarding.

De ochtend en middag moesten wij praktische zaken regelen. Een nieuw hotel, een tour naar de Nazca Lijnen en de was wegbrengen. Daarna maakten wij een wandeling door Huacachina rond de oase. Na de lunch beklommen wij de steile zandbergen en hadden daarmee een mooi zicht op dit bijzondere verschijnsel.

Om 16:00 uur begonnen wij. Ruim 20 mensen uit het hotel hadden deze activiteit geboekt. We vertrokken per taxi naar de plek waar de enorme buggy’s stonden. In onze buggy paste 16 man. Vast in de riemen als in een achtbaan vertrokken wij. De motor maakte veel herrie en de snelheid bleef maar toenemen. Nadat de chauffeur z’n plekje had uitgekozen begon hij echt te scheuren. Berg oprijden tot aan de rand en dan de (voor je gevoel) te steile helling naar beneden met volle snelheid. Het was af en toe doodeng maar de chauffeur had alles onder controle. Ik was blij dat ik niet net had gegeten. Na een tijdje was er een stop, mocht iedereen uitstappen voor foto’s. Ik stapte vooral uit om even mn energie te ontladen…

We stapten weer in en ik vroeg vooral af hoe lang het was tot de locatie van sandboarden. We reden nu nog harder maar het was grotendeels vlak. Dat was wat minder eng. Na een tijdje reed hij met volle snelheid een hoge berg op. Eenmaal daar stapten wij uit en kregen een board in onze handen gedrukt met een beetje wax. We maakten het board glad en we kregen instructies. Toen was het een voor een plank neerleggen, handen door de grip, liggen en alle controle uit handen geven. Het eerste kwart lag in de zon, daarna verdween je in een diepe kuil. Dat stukje maakte het spannender. Toch moest ook ik er aan geloven. Met zenuwen door mn lijf begon ik op de plank te liggen. De meters in de zon remde ik af, maar dat lukte nauwelijks omdat het zo steil was. Ik zag de diepte, dacht dit is bizar, maar voor ik het wist, ging ik…. Zoef! Naar beneden!

Eenmaal beneden was ik nog strak van de spanning, maar tegelijk was het heel gaaf. Voor wie het niet weet, ik ben nog nooit in een achtbaan geweest en ben normaal gesproken niet op zulke activiteiten. Toch overwin ik mijn angst hier en daar, en dit droeg daar zeker aan bij. Marcel en Twan hadden hier niet zo last van, en genoten enorm. Vanuit het eindpunt van de helling, stond de volgende steile helling te wachten. Deze was volledig zichtbaar maar leek NOG steiler. Maar na die eerste ervaring, moest ik wel. En ook die was gaaf. De derde keer had ik er zin in om nog eens te gaan en dacht ik dat het klaar was.

De laatste was echter nummer vier en die was heel steil heel lang. Maar ik zou sowieso gaan, en dat deed ik nog een keer. Liggen, benen intrekken en niet meer remmen. Ik was merkbaar minder bang en dat zorgde ervoor dat ik verder kwam dan alle anderen. Ik boardde tot voorbij de buggy’s en de mensen begonnen te klappen. Gaaf! En trots dat ik weer iets had overwonnen!

Enigszins bang voor de buggy ride terug, vertrokken wij weer. Het was een beetje overleven, maar de rit was minder lang omdat wij al 4 stukken omlaag hadden geboard. Bovendien werden wij aan de rand van de oase afgezet om de zonsondergang vanaf daar te bekijken. Erg mooie foto’s en video’s leverde dat op van de groene oase in de middle of nowhere. We liepen naar beneden met de schoenen vol zand en zo zat de activiteit erop. En wat voor een activiteit.

Donderdag 6 juli

Vroege wekker, want Marcel en Twan hadden een dagtour naar Nazca. Hier zijn de Nazca Lijnen. Dit zijn mysterieuze tekeningen die ruim 1000 jaar terug zijn gemaakt. Het is nog altijd een raadsel waarom deze zijn gemaakt. Het gaat om allerlei vormen en dieren. Deze zijn vooral uit de lucht goed zichtbaar en de grootste activiteit is om hier overheen te vliegen. Dit gebeurt in een klein vliegtuigje met maximaal 10 personen. Om goed zicht op de lijnen te krijgen, vlieg je helemaal op de linker zijkant en vervolgens helemaal op rechts. Je kunt er goed misselijk van worden en met mijn (enige) vliegangst, besloot ik het niet te gaan doen. Ik kon nog besluiten de hele dag mee te gaan (en niet te vliegen), maar ik besloot een dagje op mijzelf te relaxen in het hotel. Ook wel eens lekker na alle activiteiten en indrukken.

Bij terugkomst bleek ik de juiste keuze te hebben gemaakt om in het hotel te blijven. Zij waren van 7:00 uur tot 17:00 uur op pad. Naast de 2,5 uur heen en evenlang terug, was er drie uur vertraging op hun rondvlucht. Uiteindelijk maakten zij een mooie tocht over de Nazca Lijnen en hadden samen met twee piloten het mini vliegtuigje voor zichzelf. Vanwege de bewolking en daarmee de schaduwen op de grond springen de beelden er niet ontzettend uit. Toch was het met het oog goed zichtbaar en een mooie ervaring.

Vrijdag 7 juli

Vroege wekker voor de uitdaging van mijn leven, waarvan ik tot eergisteren niet wist dat ik dat ging doen: PARAGLIDEN!

Toen wij eergisteren informeerden voor de Buggy Tour, het sandboarden en de Nazca Lines, kwam ineens de activiteit paragliden aan bod. Geen van ons had dit ooit gedaan, dus hoe dit precies ging, weet ik niet meer. Maar voor wij het wisten, hield de instructeur z’n praatje, werden wij enthousiast. Enige realiteit kwam later en daarmee nam bij mij de twijfel toe. Tot ik dacht; het is door de zandduinen heen en niet direct een vaart van een half uur. Dus ik besloot het te zeggen, JA we boeken.

Vandaag was het zover. Na een rommelige nacht en geen eetlust in de ochtend, werden wij om 8:00 uur opgehaald. We wandelden met twee instructeurs en 6 deelnemers maar de zandduinen. Daar stapten wij opnieuw in een buggy, maar gelukkig werd deze gewoon als ‘taxi’ gebruikt en scheurde niet als een achtbaan overal doorheen. Rond 8:45 uur was Marcel als eerste in z’n harnas en helm gehesen, en stond de instructeur klaar. Even wachten op de (weinig aanwezige) wind, en ineens was het zover; GO. Rennen, rennen en rennen, en ineens vloog hij daar weg als een vogel door de duinen. Een mooi plaatje. Helaas was het geen lange vlucht, vanwege het gebrek aan wind, maar hij had het wel gedaan!

Er waren maar twee instructeurs, dus er konden er maar twee tegelijk. Deze werden beneden gehaald met de buggy en helemaal terug gebracht. Dit kostte tijd en de wind begon te liggen. Ze pakten een handje zand en het viel recht naar beneden. We gaven het de tijd, zelfs een uur wachten maar het leek er niet in te zitten.

Toch kwam de wind terug, alleen in de verkeerde richting voor deze startplaats. We besloten te verplaatsen naar een andere plek, waar het dal een stukje dieper was vanaf de start. Hier werd Twan voorbereid en de instructeur stond klaar, en ook hij ging! Als volgende ronde was ik aan de beurt. Nog nooit zoiets gedaan, stijf van de zenuwen trok ik dat harnas aan en ineens was er geen weg terug. Rennen, rennen en gaan. Hij trok de touwen uit en we vlogen! Na een aantal meters klapte er iets uit, waardoor ik kon zitten. Het wat bizar, vreemd en nieuw tegelijk. De eerste meters waren eerder onwerkelijk dan dat ik kon genieten. Maar ik besefte wel, ik was aan het paragliden! Hoe gaaf?!

Na de vaart landde ik beneden in het zand en had ik iets gedaan, waarvan ik niet wist dat ik het ooit zo doen (of durven). Deze reeds fantastische reis heb ik zulke mooie dingen gedaan, en het verleggen van mijn grenzen hoorde daar ook bij. Trots!

Nadat Marcel nog een tweede keer is gegaan, en Twan en ik deze tegoed hadden, ging ook hier het weer meespelen. De instructeur besloot dat het zo lang had geduurd maar dat deze omstandigheden niet veilig meer zouden zijn. Safety first, dus we hadden het te accepteren. Ik was graag nog een keer gegaan in de hoop dat ik dan iets meer kon ontspannen en genieten. Het was een dag om nooit meer te vergeten! En zo verlieten wij Huacachina met een adrenaline shot. Op naar onze laatste plek; de hoofdstad Lima.

Jordy